Ilse schrijft brieven naar Hans, haar overleden man. Door de lectuur van die brieven krijg je een inkijk in haar leven zoals ze het nu leeft.  Je ziet ook hoe hun leven was, vooral de laatste fase in Hans zijn leven. Als haar dochter plots verdwenen lijkt komt de relaties van Ilse onder druk te staan.

Wanneer ze haar vrienden van zich afduwde en wanneer ze diezelfde vrienden de schuld geeft van die afstoting komt ze kort daarna op een keerpunt. Tine, haar laatste vriendin, confronteert Ilse met deze situatie. Deze wakeup call laat toe dat Ilse minder schrijft naar Hans en langzaam beseft ze dat ze te ver is gegaan . Langzaam bouwt ze het vertrouwen met haar vrienden terug op en het verhaal eindigt wanneer ze terug contact  krijgt met haar dochter. De zinnen die Ilyo schrijft zijn zo schoon. Ik denk maar aan "Empathie leert je niet " en " Er groeien geen bloemen meer ".

Dit verhaal speelt zich af in St.Niklaas en dat is voor vele mensen een meevaller. Je herkent vele straatnamen en adressen.

Ilyo schrijft met dit vierde boek geheel iets anders dan haar drie vorige boeken, die thrillers waren.

Met dit boek bewandelt Ilyo nieuwe banen met dit boek. Dit vraagt naar meer.