‘Amai wat een boek’, was het eerste wat ik dacht na het lezen van de laatste letters. Dit is een debuut dat er stáát.
Het leven van Liv begint schijnbaar normaal. Ze zit samen met klasgenoten in haar laatste jaar, maar haar leven loopt niet altijd over rozen. Liv maakt heel wat mee, bijna teveel om te dragen door één persoon.
Uit vrees om te spoilen, laat ik jullie op je honger zitten en vertel ik niet te veel, maar je verveelt je zeker niet.
Dit boek leest als een trein. Er zitten een paar pareltjes in verwerkt die dit boek net iets meer geven. Eéntje dat mij lang zal bijblijven: ‘Alsof mijn ziel zichzelf wil spoelen van de negatieve gedachten’ maar ook: ‘Mijn eigen tranen hield ik verborgen in een apart kamertje.’
Dit debuut is zo veelbelovend dat wachten op een vervolg altijd te lang duurt…
1 reactie tot nu toe